De vuilnisbelt en mijn werk...

Lieve allemaal!

Een berichtje vanuit Flores, wat betekent dat ik begonnen ben met mijn reis! Maar aan mijn laatste bericht te zien loop ik alweer aardig achter met mijn updates! Voordat ik mijn avonturen zal vertellen wil ik dit bericht graag gebruiken voor een aparte update over mijn vrijwilligerswerk en een interessante, maar ook emotionele tour naar een Amerikaans project dichtbij de grootste vuilnisbelt van Centraal Amerika. In ieder geval ben ik er wel achter gekomen dat Antigua niet echt representatief is voor het echte leven in Guatemala....

Zoals ik in mijn vorige bericht al aangaf had ik aan mijn school gevraagd of de mogelijkheid bestond om voor 2 weken ergens te werken als vrijwilliger. Dit was mogelijk en de dag nadat ik het had gevraagd kon ik meteen beginnen in San Mateo, een dorpje buiten Antigua waar ik heen moest met de Chicken bus. In dit dorpje, waar wat kleine van beton en platen gemaakte huisjes staan, een aantal tiendas zijn (hele kleine winkeltjes met drinken, koekjes en chips etc..) en een overheerlijk bakkertje te vinden is, ligt een van de projecten van stichting Los Ninos. Dit project is een soort naschoolse opvang waar de kinderen van de leeftijd 5-14 na school heen kunnen om geholpen te worden met hun huiswerk, om wat eten te krijgen en buiten te spelen tot een uur of 16.30. Dit allemaal zodat ze blijven leren en niet op straat rondhangen of gaan werken in de middag. Bij dit project heb ik twee weken elke middag in een klas gestaan met kinderen van een jaar of 5-11 om ze te helpen met hun huiswerk en met ze buiten te spelen. Ik moest erg wennen, maar vond het wel meteen heel leuk om met deze kinderen te spelen en ze te helpen. Om lol te hebben met kinderen hoeft je Spaans gelukkig niet optimaal te zijn. Na een aantal dagen begon ik de kinderen iets beter te begrijpen, zo leerde ik bijvoorbeeld tikkertje spelen in het Spaans (hier hoef je gelukkig ook niet veel woorden voor te gebruiken). De docenten die hier werkten, een aantal Guatemalteken, waren erg vriendelijk en de kinderen ontvingen me elke keer met veel dankbaarheid en vreugde. Toch zag ik ook wel hoe weinig die kinderen daar eigenlijk hebben en konden sommigen er zo ongezond uitzien. Ja dat is wel even andere koek dan wat ik tot nu toe in mijn leven heb gezien om me heen. Helaas heb ik hier maar kort gewerkt, en wat mij betreft te kort om echt te kunnen helpen en leuke dingen met die kinderen te gaan doen, maar het was fijn dat ik toch nog in een project heb kunnen helpen en daarnaast ook nog mijn Spaans een beetje bij kon houden. Ik kon de middagen nu namelijk ook niet meer terugvallen op Nederlands of Engels. Een goede en interessante ervaring dus.

Een aanvulling van het leren kennen van de harde wereld hier in Guatemala was de tour naar het project Safe Passage, Camino Seguro. Een Amerikaans project gelegen in een van de gevaarlijkste zones in de hoofdstad van Guatemala, zona 3. Maar omdat dit project een goede reputatie heeft onder de mensen in Guatemala City en ook onder de gevaarlijke bendeleden, is deze tour een veilige manier om toch te kunnen zien hoe het er aan toe gaat in het onveilige gedeelte van deze stad. (Al zijn we niet in het allergevaarlijkste deel geweest. Dat zijn de redzones, waar je er ook een van hebt in Zona 3. Deze zones worden "bestuurd" door organised crime en zijn afgezet door de bendes. Er is maar een ingang waar je erin komt, en elke auto wordt gecontroleerd door de bendes om te checken wie er naar binnen en naar buiten gaan, ook moet er veel geld betaald worden om deze gebieden binnen te komen. In dit soort gevaar bracht de tour ons niet en hier kan iedereen zich maar beter buiten houden.)

Maargoed, de tour. We begonnen bij de publieke begraafplaats van Guatemala City die op een soort berg ligt naast de grootste vuilnisbelt van Centraal Amerika. Raar contrast. De mensen worden hier trouwens niet onder de grond begraven maar in kleine huisjes boven de grond of in lange muren waar de kisten in worden gestopt. (dit voor de mensen die geen huisje kunnen betalen). Het had best iets levendigs zo op de begraafplaats, maar het uitzicht op de vuilnisbelt en de honderden! gieren die boven dit gebied rondvlogen maakten het toch wat leguber. De gids vertelde ons dat sommige kinderen beide ouders verliezen en het graf in de muur van 100Q (10euro) per jaar niet kunnen betalen. Zodra deze plekken niet worden betaald worden deze lichamen in een soort groot massagraf begraven, maar omdat de garbage dump eigenlijk ook lekker dichtbij is, kunnen de lichamen daar ook belanden... Tja, wat zeg je daar eens op?

Over de garbage dump kon de gids ook veel vertellen. Vanaf de bergtop waar we stonden konden we in de verte zien dat er 100den mensen aan het werk waren. Op zoek naar recyclebaar afval. Een gevaarlijk vies werkje waar ze nauwelijks iets mee verdienen. Kinderen tot 14 zijn niet toegestaan op de vuilnisbelt (aangezien deze plek sinds 2007 afgezet is en er wordt gecontroleerd wie er op de belt werken en wie er in en uit gaan etc.) maar weten nog steeds via illegale weggetjes binnen te komen om zo toch nog een zakcentje te kunnen verdienen. Achter de vuilnisbelt is een soort rivier waar het riool uitkomt, sommige mensen zoeken hier het "geluk" en hopen zo nu en dan een dure ring te vinden die mensen per ongeluk in de wc hebben laten vallen. Zo kunnen ze in een keer "veel" geld verdienen. Terwijl de gids dit alles vertelde stond ik te kijken naar al het wat gebeurde daar beneden in die vuilnisbelt. Ik vond het maar onwerkelijk en daarom ook vreemd om naar te kijken...

De tour ging verder met een bezoek aan het project Safe Passage. Dit maakte de tour toch nog wat leuker. Dit project ligt zo goed als naast de vuilnisbelt midden in de sloppenwijken waar de mensen wonen die op deze vuilnisbuilt werken. Alle huizen staan vol met vuilnis omdat de mensen zakken vuilnis mee naar huis nemen om vervolgens thuis het bruikbare eruit te halen. In dit gebied liggen dus de drie gebouwen van het project: Een prachtige school, schoon fris en erg vredelievend, een klein schooltje voor de oudere vrouwen en een groot schoolgebouw, ook heel mooi en kleurrijk, wat functioneert als een soort naschoolse opvang. Het project probeert zo veel mogelijk kinderen uit dit gebied naar school te halen, ze een opleiding te bieden en ze na school te helpen met huiswerk, sport en beweging. Ook krijgen de kinderen goed te eten op het project en wordt er medische en psychische hulp geboden. Sinds een aantal jaar wordt ook aan oudere vrouwen en mannen de mogelijkheid geboden om hun basisschooldiploma, middelbareschool diploma en zelfs hoger te halen. Ook is er een entrepreneurial project waarbij vrouwen leren om zelfvoorzienend te zijn en kleine ondernemingen te hebben. Het project heeft ook een klein bedrijfje wat wordt gerund door zo'n 25 vrouwen uit dit gebied. Uit vuilnis maken ze prachtige sieraden die ze verkopen! Op deze manier heb ik ook een steentje bij kunnen dragen, want in het sieradenwinkeltje ben ik samen met mijn vriendinnetjes even goed losgegaan en hebben we veel gekocht. Erg leuk om te zien hoe de vrouwen daar met liefde werken en trots zijn op wat ze hebben gemaakt en ook fijn om te zien hoe dit project met een erg leuke methode de kinderen lesgeeft en ze zo een eventueel betere toekomst biedt. Een goed project waar ik best een paar maanden voor zou willen werken, dus iets om in mijn achterhoofd te houden.. Maar voor nu ben ik alweer totaal in een andere wereld, de reiswereld en hou ik me vooral veel bezig met mezelf en mijn eigen plannen, waar ik tot nu toe van geniet :).. Maar daar snel een update over!

Veel liefs!!!